Էջ:Թումանյանի ԵԼԺ հ4.djvu/250

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը հաստատված է
Չըմոռանա՛ք ձեր Դավթին,
Բարո՛վ մընաք, բարո՜վ կենաք
Մեր աշխարհքին, մեր հանդին։
622—623 Երգեց Դավիթ ու ձին քըշեց,
Ձենով Օհան հոգոց քաշեց.
641 Ու խըրատելով՝ դըրավ ճանապարհ։

641 տողից հետո՝

Իր ձին հեծավ, քըշեց Դավիթ,
Ելավ Սասմա սարի գըլուխ,
Նայեց ներքև,— դաշտը խիտ֊խիտ
Կոխած փոշին, կըրակ ու ծուխ։
Տեսավ, կանգնեց ամպի տակին,
Ու էն անծայր ծովի վըրա
Գոռաց ձենովն իր ահագին՝
Տարածելով սարսափ ու ահ․
660 Ով կեցեր եք— զե՛նք կապեցեք,
665 Էսպես գոռաց, ասպանդակեց
680 Թուրըդ կըտրուկ միշտ քու ձեռին։
740 Շիկնած դըրին մերկ թիկունքին։
771 — Հա՛, հա՛, հա՛, հա՛, վերից խընդաց
783 Գընաց մեր մանուկ Դավիթը ձեռից,
785 — Տունըդ չըքանդվի, ասավ կընիկը,
787 Դու էլ քեզ համար քու տանը քնած՝
792 Մեր աստղը հազիվ ցոլքում դալկացած։
814—815 Սա էլ երիտ փորը գետին.
— Ջա՛ն կարմիր ձի, մինչ ե՞րբ, ասավ,
819 — Լեղի դառնա, սև ու մահ ցավ,
822 Գետին չերիտ փորը սև ձին։
835—836 Ներքև Մըսրա զորքը ծըփում,
Ինչպես անծայր, ծըփուն մի ծով։
839 Կանգնեց Օհան ու ամպի պես
841—844 — Դավի՜թ, գոռաց, ո՜րտեղ ես դու.