Այս էջը հաստատված է
Չըմոռանա՛ք ձեր Դավթին, | |
Բարո՛վ մընաք, բարո՜վ կենաք | |
Մեր աշխարհքին, մեր հանդին։ | |
622—623 | Երգեց Դավիթ ու ձին քըշեց, |
Ձենով Օհան հոգոց քաշեց. | |
641 | Ու խըրատելով՝ դըրավ ճանապարհ։ |
641 տողից հետո՝
Իր ձին հեծավ, քըշեց Դավիթ, | |
Ելավ Սասմա սարի գըլուխ, | |
Նայեց ներքև,— դաշտը խիտ֊խիտ | |
Կոխած փոշին, կըրակ ու ծուխ։ | |
Տեսավ, կանգնեց ամպի տակին, | |
Ու էն անծայր ծովի վըրա | |
Գոռաց ձենովն իր ահագին՝ | |
Տարածելով սարսափ ու ահ․ | |
660 | Ով կեցեր եք— զե՛նք կապեցեք, |
665 | Էսպես գոռաց, ասպանդակեց |
680 | Թուրըդ կըտրուկ միշտ քու ձեռին։ |
740 | Շիկնած դըրին մերկ թիկունքին։ |
771 | — Հա՛, հա՛, հա՛, հա՛, վերից խընդաց |
783 | Գընաց մեր մանուկ Դավիթը ձեռից, |
785 | — Տունըդ չըքանդվի, ասավ կընիկը, |
787 | Դու էլ քեզ համար քու տանը քնած՝ |
792 | Մեր աստղը հազիվ ցոլքում դալկացած։ |
814—815 | Սա էլ երիտ փորը գետին. |
— Ջա՛ն կարմիր ձի, մինչ ե՞րբ, ասավ, | |
819 | — Լեղի դառնա, սև ու մահ ցավ, |
822 | Գետին չերիտ փորը սև ձին։ |
835—836 | Ներքև Մըսրա զորքը ծըփում, |
Ինչպես անծայր, ծըփուն մի ծով։ | |
839 | Կանգնեց Օհան ու ամպի պես |
841—844 | — Դավի՜թ, գոռաց, ո՜րտեղ ես դու. |