Այս էջը հաստատված է
| բ | Միայն մնացողների համար էր ցավում։ | |
| 143 | ա | Ձայն տվի նրան վախից կատաղած. |
| բ | Ձայն տվի նրան վախից խելառ. | |
| 152 | Ընկած չոր ձեռքը վերցրի ու, ավա՜ղ, | |
| 156 | Կատաղի զգացմունք — երբ գիտենք, որ նա, | |
| 163 | Այդ ես չըգիտեմ, երբեք չիմացա։ | |
| 164 | ա | Դեռ օդը հատավ, մթնեց ամեն բան, |
| բ | Դեռ օդը հատավ, մթնեց ամեն ինչ, | |
| 165—167 | Եվ ապա կամաց մութին խորթացա։ | |
| Զգացմունք կամ միտք— էլ ոչինչ չըկար. | ||
| Քարերի միջին կանգնած մի [պաղ] քար | ||
| 178 | Խորին լռությո՜ւն, ու կանգնած օդում | |
| 188 | Եվ ես այն ժամին չէի նըկատում | |
| 207 | ա | Սակայն ինձ նըման հույսը չէր [կտրած]։ |
| բ | Սակայն ինձ նըման չէր հուսահատած։ | |
| 208 | Նորա համար էր եկել նա մենակ, | |
| 216 | ա | Միայն չըգիտեմ,— քաշած գերություն, |
| բ | [Սակայն] չըգիտեմ,— քաշած գերություն, | |
| 221 | Ինձ տվավ անչափ խինդ ու արցունքներ: | |
| 225—226 | Որ մի հողեղեն արարած Էր սա․․․ | |
| Մի՞թե կըթռչեր եղբայրըս այնպես | ||
| 227 | ա | Նա չէր թողնիլ ինձ մենակ նորից նոր, |
| բ | Ու ինձ կըթողներ մենակ նորից նոր, | |
| 229 | Ինչպես որ մի ամպ, արևոտ մի օր,— | |
| 260 | Ճերմակին <1 անընթ.> քաղաքը, | |
| 281 | Ես երբ շտապով իջա դարձյալ ցած, | |
| 288 տողից հետո՝ | ||
| [Ասես նորափոր շիրիմը մըթին, | ||
| Մեր աչքի առջև կըլանեց մեկին]։ | ||
| 289 | Ու ես չիմացա — ուր եմ գընալու, | |
| 304 | Մենք բնակիչներ բոլորս մի տան | |
| 306 | <. . .> ում որ ուզեի՝ կըսպանվեր | |
| 309 | Այնքան մընալով օրեր, տարիներ, |
