Jump to content

Էջ:Թումանյանի ԵԼԺ հ5.djvu/106

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը հաստատված է

 Ես լռեցի։

Նա քնեց։ Ես նայում էի նրան, և ինձ թվում էր, թե նա հանգստանում էր ալլահի հովանավորության տակ, որ ասես թե նայում էր վերևի ջինջ կապույտից, իսկ <ես> նրանից պահապան էի կարգված, որ ոչ ոք չխանգարի Բայրամի հանգիստը։ Ես այն րոպեին զգում էի իմ պաշտոնի ամբողջ վեհությունը, և ոչ ոք, ոչ ոք չէր կարող խանգարել նրա հանգիստը։