առաջ է գալի, տարածում է երկար ճանկերով մազոտ ձեռքերը, վեր է քաշում թագավորի տղին ու հետը փշփշոտ լեզվով մեջքի արյունը լիզում է, հետը խուլ մռմռում․․․
— Օ՜ֆ, ի՜նչ համով է․․․ Օ՜ֆ, ի՜նչ համով է․․․
Էս խռպոտ ձենից թագավորի տղի հոգին մարում է։ «Վա՜յ ինձ,— ասում է,— մարդակերի ճանկն եմ ընկել»։ Դու մի՛ ասիլ, ճշմար՜իտ որ, ընկած է լինում մարդակերի ճանկը։
Մարդակերը սրան մի բոխչի նման կռնատակն է առնում ու ճամփա ընկնում դեպի իր քարանձավը։
Լոք-լոք անելով՝ մի քանի րոպեում հասնում է քարանձավի դուռն ու ծեծում․
— Դուռը բաց արա, աղջիկ ջան, դուռը բաց արա, տես քեզ համար ինչ եմ բերել․․․
Աղջիկը որ դուռը բաց է անում, որ տեսնում է ուշաթափված ու արյունաթաթախ թագավորի տղին, խղճահարվում է, ասում է․
— Էստեղ ի՞նչ լավ բան կա որ․․․ Չես տեսնո՞ւմ՝ արդեն մեռած է․․․ թող տանեմ դեն գցեմ․․․
— Ասենք՝ ճշմարիտ ես ասում, արդեն դիակ է․․․ Տար դեն գցիր, իսկ ես էլի կգնամ որոնելու,— ասում է հրեշ հերն ու ձեռաց անհետանում։
— Ո՜ւ․․․ ո՜ւ․․․— միայն մռնչյունն է լսվում հեռվից։
Հերը հեռանում է թե չէ՝ աղջիկը վազում է, պահարանից մի դեղ է հանում, բերում է քսում տղի վերքին։
Տղեն աչքը բաց է անում, ասում է․
— Օ՜ֆ, էս ի՜նչ շատ եմ քնել։
Ու տեսնելով կողքին կանգնած աղջկանը՝ հարցնում է․.
— Դու ո՞վ ես, սիրուն աղջիկ։
— Ես մարդակերի աղջիկն, եմ, բայց ինձանից մի վախենար․․․ իսկ դու ո՞վ ես․․․
Թագավորի տղեն նոր հիշում է ու գլխի է ընկնում, թե որտեղ է ընկել, հայտնում է, թե ինքն ով է, պատմում է իր գլխին եկածը ու խնդրում է աղջկանը, որ թողնի իրեն՝ գնա իր հոր մոտ։
— Քեզ ու քո հորը սարեր ու ձորեր են բաժանում,— պատասխանում
270
