Տուկլուզյան էին ասում—իսկի անունը չգիտեմ, ծանոթներից ոմանք ասում էին Կիրակոսի, բայց ավելի Կարապետի նման էր։
Ես նրան մի քանի անգամ տեսել էի Թիֆլիսի վանքի բակում տոն օրերը, և նրանից է երևի, որ միշտ նրան երևակայում եմ վանքի բակում և միշտ խոսելիս մի քանիսի հետ՝ համոզված և խորհրդավոր։ Նա շատ էր սիրում դատողություններ անել և իր դատողություները համարում էր անվիճելի։
Ազգային կատարած ամեն մի ձախորդ դեպքի մասին հառաչով կրկնում էր շարունակ․
— Ախ, քանի անգամ ասացի, էդպես չի կարելի, չի կարելի․․․ լսողն ով է․․․ ամենքն իրենց համարում են մի-մի Բիսմարկ[1]․․․
Ճիշտ որ, նրա մշտական ունկնդիրների վրա էն տպավորությունն էր անում, որ ազգի ամեն դժբախտությունը նրանից է առաջ գալի, որ պ․ Կ<արապետ>ին չեն լսում։ Գլուխները կախում էին ու խորը մտածմունքի մեջ ընկնում։
Եվ նա ուներ իր մշտական խոսակիցները կամ ավելի
- ↑ Բիսմարկ Օտտո (1815 — 1898) — գերմանական պետական գործիչ և դիվանագետ, Գերմանիայի կանցլեր (1871—1890)
