ՄԻՆԸ.– էն ա ասա օղորմի քանդողի hորն էլր, աստծու դատաստան ա արել։
ՎԱՐԴԱՆ.– Ախր ես ձեզ բան եմ հարցնում. էդ ո՞նց մտավ էդ շանորդի գողը[1], հավք էր, քամի էր, սատանա էր։
ՍԻՄՈՆ.– Ախպե՛ր, հենց ասենք թե մտան, գող ա. կողպած դռնիցն էլ կմտնի, կալած կտրիցն էլ[2], դուք էստեղ անգաճ դրեք։ Ադա Չատի։
ՉԱՏԻ.– Հե՛յ։
ՍԻՄՈՆ.– Ադա քեզանից ընչի առան 10 մանեթը տանուտերն ու Սիմոնը։
Չատին ձեն չի հանում։
Ս<ԻՄՈՆ>.– Քեզ հետ չեմ, ա՛յ տղա։
ԱՅՍ ՈԻ ԱՅՆ ԿՈՂՄԻՑ.–Ա՛յ տա, խի՞ չես խոսում, ընչի առան։
ՉԱՏԻ.– Առան, էլի։
ՍԻՄ<ՈՆ>.–Ախր ընչի առան, ի՞նչ ասին[3]։
ՉԱՏԻ.– Ասում են՝ կրակելուն խաբար ես։
ՍԻՄ<ՈՆ>.– Լա՜վ, ասենք սա գող. ադա Ղուկաս, քեզանից ընչի առան։
ՂՈԻԿ<ԱՍ>.– Ասում են՝ դու ես արել։
ԱՄԲՈԽԸ.– Վա՜յ․․․
ՍԻՄ<ՈՆ՝>.– Ադա Մաթոս, քեզանից էլ առել են, թե՞ չէ։
ՄԱԹ<ՈՍ>.– Առել են։
ԲՈԼՈՐԸ.– Վա՜հ։– Աղմուկ և այլն։
ՍԻՄ<ՈՆ>.– Ա՛յ խալխ, հիմի սրան ի՞նչ կասեք։
2-րդ տեսարան
Հեռվից բարձր հայհոյելով մտնում է[4] տանուտերը յուրայիններով։
ՏԱՆ<ՈԻՏԵՐ>.– Բոլորը սիբիրական են, սրանց հերն անիծած, սաղ գեղով, մեծ ու պուճուրով կապոտեմ, իրար խառնեմ, պրատակոլով կորցնեմ[5]։
