որ այսինչ օրը, որի համար երդվել են վկաները, նրանք կանչված էին քաղաք և այնտեղ խոսեցել են։
— Վահ, ո՜վ[1] ամենազոր ճշմարտություն, ո՞ր կողմից ես դու գալիս, որտեղի՞ց ես հայտնվում։
Ո՜վ ճիճուներ։ Այժմ մի հարված՝ և[2] կխորտակեմ դրանց դիվական ցավերը[3], կկործանեմ դրանց դժոխային խումբը. քրեական ծանր, ծանր հանցանքով խաբել օրենքը, մոլորեցնել դատավորին[4], ոտքել ճշմարտությունը, խեղդել արդարությունը այդ կեղտոտ, կոպիտ ձեռքերով. և մի՞թե վախճան չի լինելու, պատիժ չի գալու։
Ի՜նչ բախտավոր ժամ։
Կթողնեմ, մինչև հանդիսավոր, իրար ետևից կտան իրանց սուտ վկայությունները նենգոտ մանրամասներով, երդվելով ու հաստատելով անմեղ ոճիրով ու <...>։
Այն ժամանակ առաջ կգամ և[5] կդնեմ արդարադատության սեղանի վրա։
(Սրանից հետո գնում է ճանապարհորդելու), երբ վերադառնում է, արդեն ուշ է[6]։
Գնում են երդվելու իրար ետևից, հանդիսավոր, զանգակները ղողանջում են։
Երդման ձայնը, երդմնագիրը.
— Թող[7] հանգչի իմ որդուս արևը այս մոմի լուսի պես, որ այժմ հանգցնում եմ, եթե ես իմ աչքով չեմ տեսել, թող իմ հոգին տանջվի դժոխքի մթնում։
<ԽԱՎԱՐԻ ՄԵՋ>
Մինչդեռ ես տառապում եմ խղճիս անհանգիստ <...>։
Ահա բռնել են եղբորս։ Մեր մարագից հանեցին գողացած մեղրը։ Ես չեմ երդվիլ եղբորս համար, թեև[8] նա չի արել[9], ով գիտի։
