<Ի ՍԿԶԲԱՆԵ ԷՐ ԲԱՆՆ-Ի>
Ի սկզբանե էր բանն-ի բացատրությունը. Գանձակեցի Մելիք Մնացականը մի մարմնի տաքություն չափելու ջերմաչափ է ունենում, ամառվան (Գանձակի) շոգին[1] սաստիկ շոգում է։ Ծառային ղրկում է, թե տես քանի աստիճան է։ Ծառան գնում է— գալիս, թե՝ զրոյից էլ չորս աստիճան ցած է․
— Բա՛, ես էլ ասում եմ ընչի եմ մրսում— գնա մի քուրքս բեր, էս ինչ ցուրտ ա էլել։
Տղեք, մելիք Սարգսյանց մի կարաս կարմիր գինի ուներ, չէր ծախում, սպասում էր, որ պատերազմ լինի, միշտ հետաքրքրվում էր, հեռագիրներ էր կարդում, հարցուփորձ անում, որ Անգլիան ու ռուսը կկռվեն, Տաճկաստանը վեր է կենում և այլն—
Կամ խոլերա պետք է լինի— ասում են, Բաքու մի օրումը հինգ հոգի հանկարծամահ են եղել (Կարմիր գինին է ամրանալու միջոցը— ով գիտի, շիշը կտա։) և այլն— Հնդկաստանում օրը 5000 հոգի մեռնում են— անպատճառ կգա։
Վիրավոր եղնիկը փախած հանդիպում է կրիային։
— Ինչ է պատահել։
— Որսկանը զարկեց։
— Ա՜խ[2], ինչ են ուզում էդ անգութ մարդիկ մեզանից,— հառաչեց կրիան։
— Երանի որսկանն ինձ տասը գնդակ տար, միայն թե դու չխառնվեիր մեր նախրին,— պատաս<խանեց> եղնիկը։
