Համլ.— Իսկ դու չըպիտի հավատայիր ինձ, որովհետև, առաքինությունը չէ կարող այնպես պատվաստվել մեր փտած ծառաբունի վրա, որ մի համ մնացած չլինի մեր քիմքում։ Ես քեզ չէի սիրում։
Օֆել.— Ուրեմն ևս ավելի խաբված եմ եղել։
Խելագարված Օֆելիան պալատում երգում է.
|
Նա պատասխանում է.
|
Ո՞րքան ժամանակ է, որ սա այսպես է։
Հոր մահվան բոթն առած՝ Լաերտ գալիս է Դանիա և մոլեգնած ներս ընկնում պալատ, ապիրատ թագավորից իր հայրն է ուզում։ Թագուհին մեջ է ընկնում խնդրելով —հանդարտորեն, սիրելի Լաերտս։
Արյան այն կաթիլը, որ հանդարտ լինի, անունս կկնքի պոռնըկի որդի, դա հորս կանպատվե, և նույնիսկ այստեղ, առաքինի մորս անբիծ ճակատին կդրոշմե երկաթով բոզության սպին։
Այս կտորները չկան պ. Բաբազյանի թարգմանության մեջ։ Պակաս տեղեր կան նույնպես և 16, 90 և 95 երեսներում, իսկ 33 երեսում Համլետի խոսքերը հայրն է ասում։ Ապա այսպիսի նախադասություններ ունի։
