Հ. ԱՌԱՔԵԼՅԱՆԸ ԵՎ ԳՐ. ԱՐԾՐՈՒՆՈՒ ԳԼԽԱՐԿԸ
Հ. Առաքելյանը «Մշակի» № 134-ում ինձ հայհոյելով հանդերձ ապացուցանում է իմ ասածի ճշմարտությունը։ Էդպես է մարդու բնավորությունը, նրա համաձայնությունն էլ հայհոյանքով է լինում, որ ընթերցողը կարծի թե հակառակ բան է ասում։
«Հորիզոնում» մի քանի անգամ կրկնել ենք, որ վերջին ընտրությունների ժամանակ մեջտեղը կուսակցություն չկա, իսկ եթե Հ. Առաքելյանի և K°-ի դեմ բազմություն է դուրս գալի, նրանից է, որ ամենքն էլ զզվել են վերջապես և՛ նրանից և՛ նրանց անվերջ անձնական աղմուկներից ու հայհոյանքներից։
Այժմ Հ. Ա., որ շարունակ թայֆա ու կուսակցություն էր գոռում, խոստովանում է, թե Մողնու ընտրածներից ոչ մինը նույնիսկ կիսաթայֆայական չի։ Ուրեմն և՛ ընտրողները թայֆայականներ չեն, իսկ եթե մեզ էլ նրանց հետ է կապում, պարզ է և մեր պատկերը։
Բայց, այսուամենայնիվ, ինչ են ուզում էս ամեն «դևերը», որ միացել են և ում են ուզում կորցնել։ Պատասխանը տալիս է հենց ինքը Հ․ Ա․ «որպեսզի չընտրվի Հ. Առաքելյանը»։ Միանգամայն ճշմարիտ ու պրծանք, հենց էն, ինչ որ ես էլ ասել էի։ Մարդը, երկար տարիներ աշխատելով կարողացել է իրեն դարձնել էսքան ատելի, ո՞վ է մեղավոր։
Երկրորդ վիշտն էն է, որ ասել եմ թե «Մշակը», կասեմ և մշակականությունը, մեռել են վաղուց Արծրունու հետ և այժմյան վարիչները միայն շահագործում են մեռելի անվան հմայքը ու ապօրինի են, որպես գաղափարական ժառանգներ և կեղծ։
Հ. Ա. գուցե կարծում է, թե ես ջգրու եմ էսպես ասում։
Ո՛չ, ամենայն հանգստությամբ արձանագրում եմ վաղուց կատարված մի իրողություն. ճիշտ էնպես, ինչպես եթե էսօր մի կամ մի քանի մարդիկ գային աղմկելու «Հյուսիսափայլի» անունով ու շահագործելու և Նազարյանի կամ Մ. Նալբանդյանի անունները, կասեինք՝ պարոններ, «Հյուսիսափայլը» ու նրա կուսակցությունը վաղուց է, որ չկան
