հազար ու մի անասելի և անպատմելի վատ հատկությունների տեր, որ իրանց քաջ հայտնի է, և որը կապացուցանեն երդումով։
Այս գործը ձգձգվել է տարիներով, մինչև սինոդը քննություն է նշանակել։
Հիմա քննիչը նստած, այդ բողոքարկուներին հրավիրում է երդվելու և հաստատելու իրանց խոսքերը։
«Մենք օրթում չենք ուտիլ, աղաղակում են գյուղացիք, էն ա մի անգամ ինչ որ գրել ենք, հլե էն ա… գրել ենք, որ դա լավ մարդ չի, դրան ուզում չենք, էլ ինչ եք եկել հարց ու փորձ անում…
— Խի՞ (ընչի) չեք ուզում,— հարցնում է քննիչը։
— Խի պտի…
— Պատճառն ի՞նչ ա։
— Պատճառն էն ա, որ ուզում չենք։
— Էս ձեր խոսքերն են, ինչ որ գրել եք թղթում։
— Հա, հլե մեր խոսքերն են…։
— Դե եկեք, երդումով հաստատեցեք, եթե ձեր խոսքերը ճշմարիտ են։
― Մենք օրթում չենք ուտիլ, հլե ինչ որ գրել ենք էն ա…։
Տանուտերի օգնությամբ վերջապես քննիչը երդվեցնում է կամակոր գյուղացիներին․ այստեղ արդեն երգերը փոխեցին, տես ինչ են ասում.
— Դու ինչո՞ւ չես Տ. Վ.-ին ուզում,— հարցնում է քննիչը մեկին։
— Ես նրա համար չեմ ուզում, որ դա տարեկան ութ հազար մանեթ փող ա ստանում, մեր եկեղեցուն ինչի չի մի նվեր տալիս, թե լավ մարթ ա։
— Ութ հազար չի լինիլ, գուցե ութ հարյուր է[1],— հարցնում է քննիչը։
— Չէ՛, ես գիտեմ—ութ հազար։
— Ա՞յդ է քո պատճառը։
- ↑ Պ<արոն> Տ. Վ.-ն մի տարի յուր կնոջ հետ ուսուցչություն է արել Ալեքսանդրապոլ, 800 մանեթով։
