Ֆիզիկական մշտնջենավոր տառապանքի դատապարտված Սիզիֆն ու աստվածային տանջանքի ենթարկված Պրոմեթևսը զրույց էին անում։
— Բախտավո՞ր է քո ցեղը,— ստորերկրյա անդունդից հարցրեց հսկա Սիզիֆը, շարունակելով քարեր շպրտել դեպի [վերև] բարձր լեռան գլուխը, որոնք կրկին ցած էին գլորվում և նա դարձյալ այսպես անվերջ վերև էր ձգում։
— Ո՛չ, անբախտ է իմ ցեղը,— բարձրից որոտաց աստվածների շղթայակապ գերին։
— Նրանք է՞լ են քարեր ձգում դեպի վերև, որ [կրկին ներքև] միշտ ցած են ընկնում,— կրկին հարցրեց չարատանջ հսկան։
— Ո՛չ,— պատասխանեց Պրոմեթևսը,— դրանից էլ ավելի վատ։ Նրանք իրանց սրտերն են ձգում դեպի վերև, և այն ընկնում է ցած, նրանք իրանց հոգիներն են ձգում դեպի վերև, և հոգիներն ընկնում են ցած, իրանց մտքերն են ձգում դեպի վերև, և այն մտքերն ընկնում են ցած..․
Ճակատագրական զարհուրելի անեծք, որ դրված է մտավոր աշխատանքի գործի վրա։
Ճշմարիտ, որքա՜ն դանդաղ են հաղթանակում մտքերն ու զգացմունքները․ այնքան դանդաղ, որ կարծես թե ապարդյուն են անցնում։
Այսպես [դժվար] ծանր է եղել կուլտուրական առաջադիմության ուղին, այսպես դժվար է եղել փչացած մարդու վերանորոգությունը։
Բայց մենք այդպես չենք սովորել մտածել ու հասկանալ, այդ հուսահատական է մեր անհամբեր սրտերի և մեր ազատ թռչող մտքերի համար։ Մտավոր հեղաշրջումները մեզ համար մի տեսակ ֆեյերվերկներ են եղել—հեշտ ու արագ,
