«Ձեր առաջարկած հարցերը չեն վերաբերում վարչության, այլ «Մշակի» խմբագրությանը, որին և կարող եք դիմել»։
Կարճ և ազդու։ Բայց հասկացողի համար շատ երկար է այս կարճ պատասխանի միտքը և սովոր ականջը կճանաչի այս ձայնը, որ պատասխանում է Հրատ <արակչական> ընկերության անունով։ Սակայն մի կողմ թողնելով հետին միտքը, հենց արտաքուստ նայելով, դուք տեսնում եք, թե ինչ տեսակ պատասխան է սա։ Եվ ահա ես վարչության հետևյալ նիստին ներկայացնում եմ դրա պատասխանը։
«Վարչությունը իր № 150 գրության մեջ ինձ տված պատասխանով ակնհայտնի դաշնակից է հանդիսանում «Մշակ» լրագրին։ Նա ոչ միայն իրան պատասխանատու չի համարում, երբ իմ մուրհակը իր գանձարանից դուրս է եկել հրապարակ, այլև չի կամենում պատասխանել գոնե իմ այն հարցին, թե ես խույս եմ տվել իմ պարտքից, թե չէ։ Նա այսպիսով ինձ ղրկում է իր միջոցով ճշմարտությունից օգտվելու և զրպարտությունը հերքելու հնարավորությունից, համաձայնում է կատարված իրողության հետ և բացարձակ խրախուսում է մի տմարդի վարմունք, ուր բոլորովին ուրիշ առարկայի և վեճի ժամանակ՝ անտեղի և ապօրինի կերպով լրագրում իմ երեսովն են տալիս այն պարտքը, որ ես պարտ եմ ընկերությանը, և որը մինչև անգամ նրա տեղեկագիրներում էլ չի դուրս եկել։ Այդ բավական չի, դրա վրա ավելանում է զրպարտությունը, թե ես չեմ տալիս իմ պարտքը։ Ես դիմում եմ վարչությանը, խնդրում եմ նրա խոսքն այս մասին, իսկ նա ինձ ուղարկում է... «Մշակի» խմբագրատունը»։
Այնուհետև ինձ համար մնում էր ցավելով որոշել և կտրել իմ հարաբերությունը Հայոց հրատարակչական ընկերության հետ, որ այդպես է ճանաչում իր հետ գործ ունեցողի իրավունքը և այդքան անփույթ է գտնվում դեպի գրողի դատն ու պատիվը, որ հայտնի կոխկրտում են նույնիսկ ընկերության անդամները, ընկերության դատի անունով, ընկերության գանձարանի թղթերը հրապարակ հանելով, խեղաթյուրելով և զրպարտելով։
Ահա նամակիս հետ ներկայացնում եմ իմ պարտքի մնացածը՝ 53 ռ. 52 կոպեկ, և սրանով վերջանում են իմ հաշիվները
