է նկատում, քան երբ լսում է ծիծաղը, որ արցունքը ճնշում է։
Նրա երգերը հաճախ հանդիսավոր–խրատական են։ Էնպես՝ նա իր սրտին ասում է.
|
Սայաթ-Նովայի երգում քիչ կան էն վառ փայլուն գույները, որոնցից Արևելքում բնությունը հաճախ առնում է մի տարօրինակ ու խաբուսիկ արտաքին փայլ։ Չկան և էն ֆանտաստիկ պատկերները, որոնց ասես թե հաշիշն է ծնում։ Առհասարակ նրա երգերում քիչ երևակայություն կա, շատ զգացմունք։ Եվ էդ զգացմունքները նրա երգերում մեծ մասամբ արտահայտում են էնքան մեղմ ու անվրդով խաղաղություն, որ նրա սերը նման է ընկերության, ընկերությունը՝ սիրո։ Որ հայերենի քերականության մեջ էլ արականի ու իգականի տարբերությունը չկա, Սայաթ-Նովայի մի քանի երգերում դժար է հասկանալ, իր ոգևորված խոսքով ում է դիմում նա, քնքուշ սիրով սիրած ընկերի՞ն, թե՞ տարփալի սիրով սիրած կնոջը։
Նրա հոգու տարրը, ոգևորության ժամերին, չի կարողանում հաշտվել գգայնականության հետ, ինչպես կրակը չի կարող հաշտվել ջրի հետ։ Նա էնքան է բարոյական, որ աշուղի կոչմանն էլ նայում է բարոյական տեսակետից։ Իր երգերից մեկի մեջ ասում է.
«Աշուղի լիզուն բլբուլ է, օրհնանք ունէ անեծք չունի»։
Թեև երբեմն նրան համակում է սոսկալի թախիծը։
Իհարկե, իր հարևանցի ծանոթությունով ու ամեն տեսակի խորթությունով, ռուս բանաստեղծի համար դժար էր ըստ ամենայնի ճիշտ ըմբռնել ու հասկանալ առհասարակ մեր և մասնավորապես Սայաթ-Նովայի ստեղծագործությունն
