^աաքք/ւսսթիլկ. Շյդ արաբական ,Աոոակիձ Գ քանի երես. կարդալով, նրա թարմութ եամբ բոլորովին յափղտակոեց հիւրը և հարցրեց, թէ—ով է գրել այս (մեկ նութիւնը»—Մի յաւակնութիւն ունեցող երիտասարդ, պա ատսի/անեց աանա-էրը։ Բայց այնքան հմտութեամբ և այնպիսի ճարտար ոճավ էր դրա ած այդ ւհՄեկնութիւնը», որ հիշ րպեցին տա բա կո լսելով հիւբընկալի վրա, նրան մեկնեց դիրքը և ասաց,—*ես յոգնել եմ, խնդրում եմ դուք, կարդաք, ես քիչ տարածւած լսեմ*։ Մէիդ•Ալի-Մէհմէդը կարդում էր դանդաղ և վէոա առոգանութեամբ, որից հիւբր եզրակացրեց, թէ ւդա նրա գործը չէր կարող լինել՝. հեաեեալ օրը Բիշրօյէ ց1*քձ* սաբան մզկիթ քարոզելու, բայց նա կարկամեց և յոգ.՝-նածութիւնը ւգատրւակ բերելով՝ տուն դարձաւ: երրորդ, չո րորդ օրերն կ չկարողացաւ քարոզել, այն պէս սբ նրա մրաքում գա մւած էր հիւ րընկտքի առաջարկի կարդում էր նրա գրած «մեկնաթիւնը» և մտածում՝. Այդ գիշեր նորից կրկնեց տանաէրը իւր հարցը, թէ—«արդեօք ինքը արժանի չհ Սէ իդ-Քեազիմին յագորդելուն։ Այս անդամ Բ՚իշրօյեցին մի խրատական խոսեց, երիտասարդին մոլորութիւնից և մանիաից ազատելու և իր միտքն էլ խաղաղացնելու դիտմամբ նրան մի քանի շատ խրթին հարցեր աուեց՝. Երբ Բիշրօյէցիի հարցերի դէմ տանտէր երիտասարդը սկսեց արաբական ընտիր ոճով ինքնաբուղխ այաթներ կարդալ, բացատրել իրեն ա>ըր֊ւած հարցերը, հիշր*յեցին շւարեց; Այո անդամ Սէիդ-Ալի՝ Մէհմէդին բոլորովին լձկճելու համար հարցրեց, թէ «—թւչ է պատճառը, որ դուրանի «Յովսէփ Սուր ի էն» հտմարւամ է պատմաթիւնների սքանչելիքը: Սէիդ-Ալի֊Մէհմէդը պատասխանել, թէ—«Այդ հարցը աւել էիք Սէիդ֊Քէազիմին, նա պատասխանեք էբ, թէ դրա ժամանակը դեռ չէ՝ հասել։ Իսկ
