Ալեքսանդր Մակեդոնացի
Մեր թվականությունից առաջ 356-323
Նա մեծ զորավար էր ու նվաճող և հպատակեցրեց Հին Արևելքի շատ պետություններ։
Դեռ երեխա ժամանակ մի անգամ նա իր հոր Մակեդոնիայի թագավոր Փիլիպոս 2-րդի և նրա շքախմբի աչքի առջև սանձեց վայրի ձիուն։ Բոլորն ապշել էին Ալեքսանդրի ճարպկությամբ ու խիզախությամբ, իսկ Փիլիպոս թագավորը գրկեց նրան և ասաց. «Զավակս, քեզ արժանի թագավորություն գտիր, Մակեդոնիան խիստ փոքր է քեզ համար»։
Ալեքսանդրը շռայլորեն օժտված էր բնությունից խելացի էր խորաթափանց համարձակ: Նրա դայակը Լեոնիդասը թագավորի որդուն դաստիարակում էր ինչպես ռազմիկի, որ նա լինի տոկուն ուժեղ ուտելու մեջ անքմահաճ։
Ալեքսանդրը հետագայում հիշում էր, թե ինչպես էր Լեոնիդասն իրեն «նախաճաշի փոխարեն առաջարկում գիշերային արշավ, իսկ ճաշին աղքատիկ նախաճաշ»։
Եվ Ալեքսանդրը մեծացավ ուժեղ ու անվեհեր: Նա չէր հանդուրժում պարապությունը և հաճախ ասում էր «Ոչ մի բան ավելի անտանելի չէ, քան անհոգ կյանքն ու շռայլությունը և ոչ մի բան ավելի վեհ չէ, քան աշխատանքը»։
Ալեքսանդրի ուսուցիչը հին ժամանակների նշանավոր գիտնական Արիստոտելն էր: Նա թագավորի որդու հետ զրուցում էր տիեզերքի ու բնության, մարդու և պետության մասին։ Եվ պատանին ուսուցչին ասում էր, թե կցանկանար բոլորին գերազանցել ոչ այնքան ֆիզիկական ուժով, որքան գիտելիքներով: Ալեքսանդրին ռազմական արշավանքների ժամանակ գիտնականներ էին ուղեկցում: Զորավարը պահանջում էր, որ նրանք ծանոթանային օտար երկրներին դրանք նկարագրեին գրքերում գիտելիքներ տարածեին հպատակեցված ժողովուրդների մեջ։
Բայց ինչպես ամեն մի նվաճող Ալեքսանդրը նախ և առաջ ավերածություն ու մահ էր սփռում ամենուր որտեղով անցնում էր նրա հաղթական զորքը
