— Հայրիկ, կուզենք հայոց վանքը տեսնել ր հայոց գեևեզմանեևը։ — Աղքի վրա, մուհենտիզմ պեյ։ Թե այդ մուհենտիզմ (երկրազաբ) գաղափարը ուրեղեն մտավ Հազիհազ աղքերուն արղևը տեսնող ծերուկին միտքի մեջ, չեմ գիտեր Հազիվ տոքտոր պեը անվանումին վարժված, մի քան ժամ ալ ։ իտի կօչվեյի մուհենտիզ պեյ։ Ծերուկ Սալթան օղլու Մեջիտ կկոչվի։ — Ինչպես կապրիք, Հայրիկ Փառք մեր կարավորության,ոքանչելի կապրինք։ —Աստված ձեր շուքը ձեր շուքը զավակներն վրայեն անպակաս պահե, Հայրիկ։ Մենք բոլորս ալ օտաևներ ենք։ Հիշեցինք ձեր գյուղն ալ ու եկանք քիչմը պտտելու։ Մուհենտիզ պեը, մեր աղքի վրա տեղ ունիք, ահա կտեսնեք մեր շան կյանքը։ Եղանակը ինչ շուտ փոխվեցավ․․․ —Մուհենտիզ պեը ձեր գալը օգտակար է մերերկրին։ —Անշուշտ, հիմա կծնդրեք, որ մեզի ցույց տաք․․․ —Շատ լավ, շատ լավ, հետևեցեք ինծի, աչքերս լ լավ չեն տեսներ։ —Լավ տղա ունիք Հայրիկ։ Դեհ, ձեզմե շնորհակալ ենք, ձեր գործի արգել եղաք։ հիմա հայրիկին հետ կերթանք, շնորհակալություն։ —Բարով էկաք մեր աչքի վրա տեղ ունիք։ —Ներեղություն բան մը պիտի հարցնենք — քանի զավակ ունիք։ —Տասներկու — Քանի հատ տղա։ Քանի հատ աղջիկ։ — ինչ։ 12-ն ալ տղա Աղջիկները կհաշվեն որ։ Բոլորն ալ տղա են։ հինգ հատ ալ աղջիկ ունիմ բայց ատոնք պիտի ծախիմ չէ՝։ Տունը մնալիք կհաշվեմ։ — Աստված զորության տա․ Աստված պահե զավակներտ։ — Շնորհակալություն, Աստված ձեզ ալ պահե։ խոտե ավելցուց քրտներով։ — Ձեր լավաներն քանի հատը դպրոց կերթա։
