Վանի մեջ պերքաշտարշ թելին դիմաց մայթին վրա կեցա պահ մը; Երկու կոշիկ ներկող տղաք իրարու հետ կռիվ կընեին լեզվակռիվ մեկը կսեր Հինգ լրաս կերակր ծո դու ով ես որ հինգ լիրա ունենաս էի; մոտեցա և կոշիկս ներկել տվի լացող տղուն; աչքերը սրբեց ծայրեն պատմեց պատմությունը երկու հազար աղոթք ըրավ ւոքովունին դառնալով դուն չտաս Աստված կղրկե Ահա այս պեյը երկու լիլիա տվին երկու տվավ քիչ մըն ալ կաշղատիմ ու կհանեմ այդ դրամը քու առնելդ Ամիսներ անցաց են այն օրեն ի վեր ամիսներ ու ես չէմ կրնա մտորումներս հանձնել թուղթին հակառակ վանի հաճաղքին հակառակ անոր որ երբ լեռ մը տեսնեմ կհիշեմ վահագն ու Սիփանը ջուր մը տեսնեմ կհիշեմ վանա ծովը վանք մը տեսնեմ կհիշեմ նարեկա վանքի կարեգուր մնալ համառող մնալ համառող միակ հաստ պատր քուն թե արթուն վասպուրական աշղար է աչքիս առչև Աս ամիսնելու ընթացքին դարձյալ անցա շատ երկիրներ Փարիզի մեջ հանդիպեցա վասպուրակցիներին որոնք արցունքս աչքերով լսեցին պաքտմածնես երևանի մեջ հանդիպեցա վասպուրակցիներին և ոչ վանիցենիրեու որոնք աչքերս կհամբուրեն հիսուն տարվա կարոտը առնելու համար Այգեստանեն արտամետեն շուշացիները բերույթի մեջ այնպես ամեն տեղ գտա թե ամեն հայու սիրտին մեջ վան մը կա ամեն հայ քիչ մը վանեցի է ամեն հայ վանը կերազե հայոց հին մայաքաղաքն մեկն է մեծ է մեծ մասամբ քուրտերե բնակաված Պատմե պատմե ուր որ գնացի կսեին պատմեկուզեին իմանալ ամեն նշղար սրբություն նման կճանաճեր կվերականգնվեր կվեագտնվեր
