Այս էջը սրբագրված չէ
մը ուրարտական արձանագրություններով ու հայ ճարտարապետական կոթողներով կուլար ու կփայլեր արևի ճառագայթներուն նոր փայլ մը տալով։
Փարիզ, վերջին օրը, չեմ հիշեր ինչ կերանք, բայց աշխարհի ամենեն համով կերակուրը այդ օրն էր, երևի, երբ Կարպիսը անակնկալորեն ըսավ․ —Խոսիր Հայաստանեն, այստեղ Փարիզի օդը շատ ապականած է ինծի համար մի քիչ թթվածին տուր այնտեղից․․․ Այսքանը՝ երազային ընթրիքին առաջաբանն էր, որուն հաջորդեց ամենեն համեղ մասը, այսինքն իրական երազը։ Լսիր, վաղը միասին կմեկնենք Վան․․․ տոմսդ պատրաստ է․․․ Ու դեռ զարմանքս չփարատած․ — Վերջիվերջո բժշկական վկաըականիդ առիթով նվեր մը պե՞տք էր ընեի, թե ոչ․․․ Եվ որպեսզի «նվիրեին» վրայեն շուտ անցնի և թույլ չտա ծանրանալու, եզրակացուց․
