Էջ:Կոտրած հայելիին ընդմէջէն, Թորոս Թորանեան.djvu/17

-Այո՛:

-Ես քեզ մատաղ՝ էդպէս էլ պէտք էր:

-Տիկին, տեսար որ սուտ չեմ,- ժպտեցաւ Տավրոս:

Տիկինն ալ ժպտեցաւ: Բայց հազիվ քանի մը քայլ յետոյ, քաղաքացի մը դարձեալ կեցուց այս զոյգը.

-Ընկե՛ր, երէկ դուք չէի՞ք Ուշանում խօսողը:

-Անդրանիկավանում,- ուղղեց Տավրոս:

-Այո՛, այո՛, Անդրանիկավանում:

-Ես էի:

-Ապրե՛ս, հայ տղայ, էդպէս էլ պետք էր:

-Ա՞յս ալ սուտ էր, տիկին, - յարեց Տաւրոս:

Տխրութիւն փարատած էր:

Զոյդը շուկայ մտաւ: Ցանցը նեղ եկավ գնուած միրգին:

Հայաստանի հողին վրայէն վերստին կը քալէր Անդրանիկը:

Հալէպ 1972 Յունիս