Ա, Ղարիբյան․ «Երևան» (ՀՊՊ, Երևան) Ալ․ Գրիգորյան․ «Զարթոնք» (1978) Ս․ Իաթլամաշյան․ «Բժիշկ Գալըստ– յանի դիմանկարը» (1978, մասնավոր հավաքա– ծու, Երևան) Վ․ Վարդանյան․ «Ռեքվիեմ» (1982, ժա– մանակակից արվեստի թանգարան, Երեան) դակներ և ոչ մեծ հորինվածքներ), Գ․ Բաղ– դասարյանը, Ս․ Ղազարյանը։ Քանդակա– գործության ծաղկմանը նպաստել է ամ– բողշ սովետական երկրով զինվորական հուշարձանային ժանրի տարածումը4 ար– վեստների համադրման առավել հաջող– ված լուծումներով։ 1970-ական թթ․ ար– վեստների համադրումը ըմբռնվում է ոչ միայն իր ավանդական ձևով՝յ ճարտ․- քանդակագործություն–գեղանկար չություն, այլև դեկորատիվ արվեստների ակտիվ Վ․ Ւ» ո ր և ն յ ա ն․ «Աշտարակ։ Շաղվերտի ուռենիներц» (1982, նկարչի սեփականու– թյունը, Երևան) ներգրավումով, քաղաքի պլաստիկա– կան շեշտերի սիրված ձևերից են դար– ձել մետաղյա (Բ․ Պետրոսյան), շամոտե կերտվածքները, խճանկարային պաննոնե– րը շենքերի ճակատներին (Հ․ Մինասյան, Վ․ Խաչատրյան), վիտրաժներն ու որմնա– նկարները (Ռ․ Ղևոնդյանի «Հայաստան աշխարհ» որմնանկարները Երևանի Խնկռ– Ապոր անվ․ գրադարանում, 1980–85)։ Այդ միտումով է պայմանավորվել խեցե– Իսկանդարյան․ «Վերջին կիլո– մետրը» (1980, բրոնզ, ՀՊՊ, Երևան) Ա․ Հովսեփ– յան․ «Գոտե– մարտ»(ըստ Վար– դան Այգեկցու, 1982, տուֆ, Երե– վանի կոնյակի գործարանի հա– մալիրի որմնա– քանդակ) գործության նաև դրվագման ու ջուլհա– կության բնույթի Փոփոխումը՝ խթանելով նոր կերպարային և ոճական որոնումնե– րը (Վ․ Սողոմոնյան, Ն․ Գաբրիելյան, Գ․ Ալումյան և ուրիշներ)։ Հեղինակային կատարմամբ ստեղծվել են ժամանակա– կից գոբելեններ (Կ․ Եղիազարյան, Ն․ Ասատրյան, Հ․ Ղազարյան և ուրիշներ)։ Ավանդական ոսկերչությանը հետևող վարպետներից բացի (ժ․ Չուլոյան, Հ․ Փի– լիպոսյան) ստեղծագործում են նաև ժա– մանակակից զգեստի անսամբլային պա– Վ․ Այվազյան․ «Այծյամներ», հեղինա– կային վիմագրություն (1982) Ս․ Սաֆարյան․ «Եռանկյուն նամակներ» (1980, ՍՍՀՄ նկարիչների միության ֆոնդ, Մոսկվա)
