Վենետիկի տպագրութիւններ.Մօրետտիի տպարանը։—Գասպար Սաերասեանի եւ Թադեոս քահանայ Համազսպեանի ընկերցութիւնը «Խորհրդատետր» եւ «Ճաօոց».«»։— Արաքոի հովիտը իբրևւ հայաստանի վուճաււաէաակա6 կեՕտրօն. ԱգոււիՕ, ցրա աււեւտրական դասակարգը. Ջուքարիա Ագուլեցի, 1ձգուլիսի,աղաքակրթական դերը։–Խօշա ․Նահապետ ԳիւլՏադոս>« եաՕ. աււաշիՕ աօխուրհաըուր գիրքը—^ՊարգարաՕութիւՏ Սաղմոսացճ. այս նոր երեւոյթի հանգամանքները։—Ս.նտօն Րօրտօլիի տպարանը ՎեՕետիկում. Տիմոթէոս ԳաււՕուկ, 1;ջմիածնի եւ ս. Սաւ՚գսի տպարան Լիվօրնօի մէջ։—Խաչատուր վարդապետ Կարնեցի։—«Գիր, Սօթն հմաստասիրուց», այդ վէպի նօանակութիւնը. ժողովրդական վէպիրացուկայութիւՕր մեզանում. «Եօթն Իմաստասիրուց» վէպը կաՕւսցց հարցին է նուիրվաձ եւ այդ պատճքաւով ժողովրդական նութիւն է վայելում։ — Լիվօրնօի միւս - է^ատարակ ութիւ Տները, «Պատմութիւն դարձի եւ մկրտաթեան ք>^8(1ու ՅովսէՓայ», «ք․ւսռարան> Երեմիա վարդապետի. «Ս^փխյԱէ՚տոգրութիւնւ Խորենացու եւ «ւԼղուէսագիրք», «Թէոփիլ^ււաքԼփվօրՕօի տպարանը տեղսսիոխվում է ․1^Ո0իս։
Հայկական տպագրութեան գործը Եւրօպայում 1683~ից յետոյ,ինչպէս ներկայացնում էր այսպիսի դրութիւն.քանդված էր Ոսկանի տպարանը,նրա մնացորդները տեղափոխւել էին Ամստերդամ,ուր դեռ ջանքեր պիտի լինէին՝ պակասութիւններ լրացնելու,խախտւած ու քայքայւած գործը նորից կենդանացնելու համար.
