Այս էջը սրբագրված չէ
Տխուր մւսրդերգութիւն Հազարամեայ քարայրեեր Խսաւարիե մէջ կորսոված Ուր մարդն էր մերկ, շլմորած, Անօթի ու դխացած, Այսօր ինծի կը թուին Լոյս տաճարներ անցեալի,
Ջի մարդե այդ հիե վայրենի, թոգին պարզած էր Լույսին... Քարայրեն է ետք մթին Լուսափարթամ ու մեծղի Տաճար-պալատ կառուցիե, Սակայե մարդը վայրենի Հագուստովը ծիրանի, Լոյսը ոսկիով փոխած, Բնազդներուն իր գերի, Հոգին պարզեց խավարին... Բ օ Ինչու արշաւն այս նսեմ Ձիգ դարերու երկայնքին,
Երբ մարդն ինքը ընդունայն, Պիա մսար նոյն վայրենին։ Երեկ սուր քար ի ձեռին, Այսօր ռումբեր սւմեհի, 73
