Էջ:Հեքիաթ8.pdf/188

չափ, նորից լավ հրսանիք արին, հորն ու մորն էլ կանչեցին, հասցրրին իրանց մուրազին:

Բսրին ըստի, չարին ընդի:

Աստծանե իրեք խնձոր վեր գա. մինն՝ ինձ, մինն՝ ասողին, մինն էլ ալամ աշխարքին։