Եվ բազմահաղթ այնտեղ նստող գոռոզ արքան հողաշատ
Բազմած էր յուր գահի վերա մռայլ դեմքով ու գունատ.
Ամեն խորհուրդն արհավիրք էր, կատաղությո՛ւն աչքերում.
Նորա ամեն խոսքը — կորո՛ւստ, արյուն էր նա միշտ գրում։
Այս ամրոցը երկու ազնիվ երգիչ գնացին մի անգամ.
Մեկն ալեզարդ, մին պատանի ոսկեգանգուր ու փարթամ.
Տավիղն ուսին, մի գեղեցիկ նժույգ հեծած ծերունին,
Նորա կողքին գնում էր առույգ ծաղկահասակ պատանին։
Ծերուկն ասաց յուր ընկերին. «Պատրաստ եղի՛ր, իմ որդյա՛կ.
Մեր սրտառուչ տաղերն հիշի՛ր, երգի՛ր ազատ, համարձակ.
Երգի՛ր և՛ վիշտ, և՛ խնդություն մատաղ ձայնով դու հզոր,
Գոռ արքայի քարե սիրտը պիտի շարժենք մենք այսօր»։
Արդեն շքեղ և սյունազարդ նոքա սրահումն են կանգնած.
Գահի վերա թագավորը և թագուհին են բազմած.
Նա սիգապանծ, ինչպես փայլը արյունավառ հյուսիսի,
Իսկ թագուհին քնքուշ՝ նման արուսյակին լուսալի։
Զարկեց ծերուկն ոգևորված նուրբ լարերին մատներով,
Ճոխ արձագանք տվին նոքա լիահնչյուն ձայներով.
Եվ գեղգեղեց տաղ երկնարժան չքնաղատես պատանին,
Ինչպես համերգ ոգիների և խլաձայն ծերունին։
Նոցա երգն է գարուն և սեր, երանավետ ոսկեդար,
Ազատություն, խոսք ճշմարիտ, արիության գործ արդար,
Եվ հեշտության ամեն վայելք, որ հուզում է սիրտ մարդկան
Եվ այն ամենն, որ կարող է մարդուն տալ տիպ վեհության։
Պալատական ասպետները ծաղու խոսքեր մոռացան,
Եվ անվեհեր զինվորները հզոր երգիցն հաղթվեցան.
Իսկ թագուհին՝ սիրտը շարժված, աչքին արցունք բերկրալից.
Ահա հանեց ձգեց երգչին չքնաղ մի վարդ յուր կուրծքից։
«Գայթակղեցիք դուք իմ ազգը. կամիք խլել և իմ կի՞ն»–
Ահեղ գոչեց, դողաց մարմնով թագավորը մոլեգին.
