շրջանառութեան մէջ դնելու, դրանք համակարգելու, հայկական ապագայապաշտութեան ամբողջ պատմութիւնը ստեղծելու, եւ ի հարկէ, տեսական նշանակութիւն ունեցող կարեւոր հարցեր առաջադրելու մէջ»:
Ահա պարկեշտ մօտեցումի օրինակ մը, որ հեռու է կանխատարմադրուած ըլլալու դիրքէն, լաւը գնահատելու տրամադրութեամբ:
4.՛՛ Մի քանի դիտարկումներ արդի հայ պատմուածքի ներժանրային բազմազանութեան վերաբերյալ՛՛
Ժենիա Քալանթարեանը կը հաստատէ.
—«Գրականութեան զարգացման ընթացքը սովորաբար յատկանշւում է արժէքաւոր ստեղծագործութիւնների երեւան գալով, որոնք նպաստում են գրական մտածողութեան նորացմանն ու թարմացմանը: …. Որոնց մէջ աւելի շարժունակ են, այսպէս կոչուած, փոքր ժանրերը: Պոէզիայի մէջ դա վերաբերում է բանաստեղծութեանը, արձակի մէջ՝ պատմուածքին»:
Հեղինակը օրնակներով արտայայտուիլը սիրելուն, հոս սկսած է արտայայտուիլ Լեւոն Խեչոյանը ներկայացնել.
— «(Նա) տարբեր թեմաններով գրուած պատմուածքներում՝ ՛՛Հողի դողը՛՛, ՛՛Շաբաթ, Կիրակի՛՛, ՛՛Փոխնակութիւն՛՛ (պատերազմի թեմա), ՛՛Նարինջը՛՛ (երկարշարժի թեմա,՛՛Դատախազի թաղումը՛՛ (հասրակական, քաղաքական այլաբանութիւն), ՛՛Հայրս՛՛, ՛՛Կարմիր կօշիկներ՛՛ (ներանձնական, միստիկական միֆական թեմաների ներհիւսում) եւայլն, ունեն որոշակի նմանութիւններ, որ պայմանաւորուած է հեղինակի
