Էջ:Հրանտ Մաթեւոսեանը եւ Ընթերցողները, Թորոս Թորանեան.djvu/64

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը հաստատված է

3. Համօ Սահեանի ստեղծագործութեան արդիականութիւնը

ժենիա Քալանթարեաևը կը հաստատէ.

–«20-րդ դարի երկրորդ կէսի հայ պոէզիայում տիրապետող գլխաւոր ուղղութիւեններից մէկը կապուած է Համօ Սահեանի անուան հետ։ Նա կանգնած է դասական աւանդների շարունակման ու գարգացման ուղու վրայ։ Նրա պոէզիան յենւում էր ժողովրդական ակունքների, ժողովրդական բանահիւսութեան ու մտածողութեան, բնութեան ու բնական մարդու պատկերման սկզբունքների վրայ»:

Ես պիտի ըսէի.

–Հողաբոյր էր Սահեանի բանաստեղծութիւնը՝ իր մէջ ամբարած հայկական լեռնաշխարհի բոլոր ծաղիկներուն բոյրերը։

Քալանթարեանը կը շարունակէ.

–«Բանաստեղծի մահից անցել է 20 տարի, եւ նա իր վաստակով կանգնած է նոր ժամանակների քննութեան առջեւ, եւ հարց է առաջանում նուազե՞լ է արդեօք նրա բանաստեղծութիւնների գեղագիտական ու ճանաչողական նշանակութիւնը։

Համօ Սահեանը քնարերգու բանաստեղծ է, իսկ քնարերգութեան թեմաները, կարելի է ասել, յաւերժական են»։

Անշուշտ յաճախ շեշտուած է նոյն Քալանթարեանի կողմէ, որ կարեւոր է նաեւ յոյժ կարեւոր՝ թեման մատուցելու ձեւը, թեման Կոմիտասեան մեղեդիով շղարշելու հմտութիւնը, որ դարեր կը բերէ իրեն հետ։

Ահա՛, Համօ Սահեանը.

–«Լեռներդ գնում, մտնում են երկինք

Ձորերդ գալիս կիրճերն են մտնում։