ձմեռ, բայց էմինը բանաստեդծութիւններու նոր շարք մը գրած է։ Այս է կարեւը։
ԻՐԵՆ համար անակնկալ մըն էր անշուշտ. խումբ մը
ուսանողներ, որոնց մէջ կը գտնուէր մեր աղջիկը՝ Անին, որոնք թատերագիտութեան կը հետեւէին, որոշած էին դասապահին իսկ նշել 70-ամեակը իրենց դասա- խօսին. իսկապէս հետաքրքրական միջոցառում։ Եօթանասունամեակի խոշոր անուշեղէնն ու խմիչքը զգու– շութեամբ էին պահած դասասենեակի ծաղկամաններուն ետին։ Դասը սկսած էր։ Երբ մենք ներս մտանք, դասախօսը ի ծնէ եւ ի բնէ աշ– խոլժ մարդ, ոտքի ելաւ բազկատարած ու մեզ ընղունեց կորսուած ու գտնուած հարազատի պէս եւ ուրւսխութենէն բիբերը վառած որպէս մութի մէջ նշուլող լապտեր, ըսաւ,– Երեխէք, մեղմ ասած, ձեզ ներկալացնում եմ մի մարդ, որ շատ է նման ճագարի, ալո, մեր բոլորին սիրելի Անիի հայրն է, բալց ինչով է նման ճագարի, Սփիւռքից եկած ո՜ր թերթն էլ բացելու լինէք, կը հանդիպէք իր անուան, ախր, ա՜լ սի- րելիս, ոնց էլ հասցնում ես, գրում ես եւ ողջերի եւ մեռւսծ– ների մասին եւ այնպէս էլ դիպուկ կենդանագիր ես տալիս, որ մարդ մնում է շշմած։ Ստիպուած, պատասխան խօսքով հանդէս կու գանք. - Իսկ այդ բոլորը փրոֆեսոր, մեր նախանձէն կը յա- ռաջանալ, իրապէս, նախանձէն, ձեզի հանդէպ, ձեր գործին հանդէպ։ Եթէ մեր գրածները շարքալին յօդուածներ են ծնունդէն իսկ դատապարտուած ծուարած մնալու թերթերու դեղնելու ատակ էջերուն մէջ, ձեր գրածները գիրքեր են. գիրքեր է որ կը գրէք ա՜լ հալոց լեզուի մասին, ա՜լ Թումանեանի 53
