Մօտենալով անոր, ինչպէս պիտի մօտենար իր տատիկին, մեղմ ու վախւորած ձայնով մը Ազատ Հարց տուաւ.– Տատիկ ջան, ի՞նչ է պատահել, մի բա՞ն ես կորցրել, ինչպէ՞ս կարող եմ օգնել քեզ...
Մինչ հարց կու տար Ազատ, պառաւը իր լացին ընդմէջէն աւելիեւս բարձրացնելով իր ձայնը կիսէր.– Հողեմ գլուխս, ամբողջ ունեցածս հինգ ռուբլի էր, այդ էլ կորցրի, կորաւ, չեմ գտնում, հացի փողս կորաւ, կորաւ... ու լալով, այդ պառաւը կը փորփրէր ոտքի տակի հողը, ա– ւելցնելով.– էստեղ էի, փողը ձեռքումս էր, հինգ ռուբլի էր, հիմի չկայ, ի՞նչ պատասխան պիտի տամ տնեցիներին...
Ազատ ինք եւս ծռեցաւ դէպի հողը եւ սանթիմեթր առ սանթիմեթր քննեց չրջապատը։ Ու երբ ինչպէս պառաւը՝ չկրցաւ գտնել կորսուածր, կամացուկ մը գրպանէն հանեց հինգ ռուբլիանոցը ու հողը քիչ մը քրքրելէ ետք, հինգնոցը պառաւին երկարելով յարեց.– Տատիկ ջան, չլինի՞ էս է քո կորցրածը...
- Վայ, ջանիդ մեռնեմ, տղայ ջան, արի պաչեմ քեզ,– ըսաւ պառաւը եւ իր մնացորդաց ուժերովը կուրծքին սեղմեր Ազատը... Միջոց մը ետք, Ազատ, երբ իր քրոջը կը պատմէր այս պատահարը, քոյրը կ՚ըսէր.– Սխալ ես արել, մինր ուրախացնելու համար քեզ ես տխրացրել...
Բայց Ազատը պատասխանած էր.– Քիր ջան, ախր ես տխուր չեմ։ Երբ այդ փողը տուեցի լացող այդ պառաւին, որ ինձ պինդ պաչեց, կար- ծում էի իմ տուածը տատիկս էր առնում, տատիկս էր աչքերը սրբում, տատիկս էր ուրախանում, եա...
Ազատ այս եղելութիւնը պատմեց նաեւ իր հօրը։ Հայրը ոգեւորուած, Իր զաւակը լսելէ ետք ըսած էր.- Լաւ ես արել, բալա ջան, բայց ինձ թւում է, որ կեանքում դու շատ բարիք ես անելու շատերին, բայց փողով չես հարստանալու։ Ասեմ, որ քո բարիքներն էլ ՀարստուԹիւն են։
Մենք, նոյն Ազատին հանդիպեցանք Պէյճինկի մէջ (Փեքին), հասուն տարիքին եւ գիտցանք, թէ նիւթապէս հարստացած չէր ան։
