Էջ:Մաքսիմ Գորկի ֊ Բանաստեղծություններ և լեգենդներ.djvu/135

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը սրբագրված է

ՆԵՍՏՐԱՇՆԻ Այստեղ չէ այդ մասին խոսելու տեղը։ Դու մի անցնեիր ինձ մոտ։ Վաղը:

ՄԵԼԱՆԻԱ Կարելի է: Ուղարկել է աստված մեր գլխին այս մորեխը...

ՆԵՍՏՐԱՇՆԻ Հարկավոր է շուտով Սահմանադիրն հավաքել։

ՄԵԼԱՆԻԱ Ինչիդ է այն պետք:

ՆԵՍՏՐԱՇՆԻ Մուժիկը կգա: Նա առանց տիրոջ ապրել չի կարող։

ՄԵԼԱՆԻԱ Մուժիկը: Մուժիկն էլ է բունտ անել սովորեր նա էլ է գոռգոռում, քո մուժիկը:

ՆԵՍՏՐԱՇՆԻ Իսկ մենք նրա կոկորդը հողով կլցնենք: Մի քիչ հող տալ նրան, նա էլ...

ԴՈՍՏԻԳԱԵՎ Ենթադրենք, Պարֆիշա, որ կոկորդները մենք խցկեցինք, մուժիկի փորը պինդ լցրինք, իսկ ի՞նչ անել նրանց հետ, ում ուղեղն է ցնցված: Ահա հարցը:

ՆԵՍՏՐԱՇՆԻ Այդ դու, գործարանատե՛ր, էլի բանվորների մասի՞ն ես երգում:

ԴՈՍՏԻԳԱԵՎ Ա՛յ հենց այդ: Ես գործարանատեր եմ, դու՝ նավատեր, որոշ գործերում մենք կոմպանիոններ ենք, բայց երևում է, այնուամենայնիվ, որ արջը արջին հարևան չի։

ՆԵՍՏՐԱՇՆԻ Թո՛ղ, Բոլորը գիտեն, որ դու սրախոսություններով հարուստ ես։

ՄԵԼԱՆԻԱ Վեց-յոթը թվականներին ձեղ ցույց է տված, թե բանվորների հետ ո՛նց է հարկավոր... Մոռացե՛լ եք:

ՆԵՍՏՐԱՇՆԻ Դոստիգաևը, բացի իրենից, ոչինչ չի հիշում...