քշեցիր ինձ քաղաքագլխությունից, իսկ հիմա քեզ էլ քշեցին: էն էլ ով քշեց՝ ա՞,
ՄԵԼԱՆԻԱ Լեքսեյ Մատվեևիչ, ժամանա՞կն է արդյոք հին վիրավորանքները վերհիշելու։
ԳՈՒԲԻՆ Լռիր, մորաքո՛ւյր։ Ի՞նչ ես, շո՛ւն, ինձ նայում։ Վախենո՞ւմ ես։
ՆեՍՏՐԱՇՆԻ Ես հիմարներից չեմ վախենում, իսկ ավազակների հանդեպ ուժ կճարվի...
ԳՈՒԲԻՆ Չե՞ս վախենում: Ստո՛ւմ ես... Հիշո՞ւմ ես ոնց Եգոր Բուլըչովը ռեխիդ տվեց...
ՆԵՍՏՐԱՇՆԻ Կորի՛, հարբեցո՛ղ... (Զեռնափայտը քաշեց)
ՄԵԼԱՆԻԱ Ուշքի եկեք...
ԳՈՒԲԻՆ (գոռում է) Նո՜ւ, լա՛վ: Ե՛կ հաշտվենք, Պարֆիշկա: Շան որդի... նո՛ւ, մի բան է: Տո՛ւր ձեռքդ։ (Խլեց ձեոնապայտը Նեստրսւշնուց):
Դուրս թոավ Մոկրոուսովը Բուֆետի դռնից դուրս եկավ ինչ-որ մարդ և խիստ. «Պարոնայք, կամաց», Տայերուկովը սեղանի մոտ նստած, ինքնամոռացության մեջ ընկած, հիանում է դիմանկարով Նեստրաշնին ուզում էր գնալ դահլիճ. Գուբինը բռնեց նրա օձիքից.
ԳՈՒԲԻՆ Չե՞ս ուզում հաշտվել: Ինչո՞ւ, ա՞: Ի՞նչ է, ես քեզանից վատ եմ։ Ես՝ Լիքսեյ Գուբինս, մսով ու արյունով ամենամաքուր մուժիկս, իսկական Ռուսաստան...
ՆԵՍՏՐԱՇՆԻ Թո՛ղ, շո՛ւն...
ԳՐԻԲՒՆ Ես քո գլուխը կքորեմ:
