Բնութիւնը մարդուն ստեղծած է իբրեւ մարմին ու հոգի... իսկ հոգին անմահ է։ Եթէ մարդ արարածը իր մարմինը փոխանցում է իր զաւակին 70, 80, 90 տարով՝ իր հոգին շատ հեռուից է գալիս, եւ շարժւում առաջ, եւ այնպէս Է, որ երբ աշխարհ ենք գալիս՝ մեր նախնիների հոգիները դիմաւորում են մեզ։
Մեր մեծագոյն սրբի՝ Մեսրոպ Մաշտոցի մարմինը հողին տակ է Օշական գիւղում, իր աշակերտի Ամատունի իշխանի գերեզմանէն ոչ հեռու, բայց իր ստեղծած հայերէն այբուբենը՝ որուն ամէն մէկ տառը մէկ-մէկ գլուխ գործոց է, անհնար է գերեզման դնել։
Հանճարին մարմինը հողի է վերածուած՝ բայց իր հոգին կենդանի է, եւ մեզ հետ է...
ես ուզում եմ նշել, որ հայ ժողովուրդը չի՛ կրնար գոյութիւն ունենալ առանց հայերէն լեզուի։ Դժբախտաբար լեզուն չէ՛ կպած մարդու մարմնին մաշկի պէս՝ եւ չի՛ ծնւում մարդու հետ։
Լեզուն կարելի է սովորել՝ եւ շատ հեշտութեամբ մոռանալ...
Միակ տեղը ուր հայը կարող է դիմանալ՝ դա էլ հայրենիքն է, իր միջնաբերդը, որուն որքան մօտ ըլլայ հայը՝ այնքան ապահով է, որ կրնայ շարունակել գոյութիւն ունենալ»:
Մնացեալ էջերուն յատուկ են խորախոր մտածումներ ու ճշմարտութիւններ՝ ուր Յակոբեան կը յաւելու.-
«Հայու յաջողութիւնը, հերոսութիւնը եւ մահը նոյն ժամանակ են գալիս։ Դարերու ընթացքին քի՞չ հարստութիւն եւ արժէքներ են ստեղծել հայերը՝ որոնք ժառանգ են մնացել օտարին։
