Մեր քնարերգութեան առասպելա– կան հսկան ծնած է ոչ թէ վաք– րամարմին մօրմէ մը, աղ Հայոց Պատմութեան դիցաբանութենէն՝ Վահագնէն, Աստղիկէն ու Անահիտէն. ծնած հայոց եըկնա– մերձ լեռնեըէն ու անդնդախոր ծորերէն, Շի– րակի ծաղկափց դաշտերէն...։ Ահա այսպէս կը ներկայանար մեղի Շիրա֊ կի սոխակը, երբ 1963 թուականի Մայիսին մենք ոտք կը դնէինք մեր դարաւոր հողին վրայ, ա– ոաջին անգամ, որպէս այցերու, ու չէինք գիտեր տակաւին, որ պիտի տրուէր մեղի առիթը՝ դառ¬ նալու ուսանողը հայրենի մեր համալսաըաննե– րուն, ամբողջ եօթ տարի մնալու համար Երե¬ ւանի մէջ, հարստանալու համար գիտութեան ու գրականութեան նեկտարով։ Այդ եօթը տարիներու ընթացքին եւ գրեթէ մեր ժամանման առաջին օրերէն, մենք վայեյե– ցինք սրտակցութիւնը Յովհաննէս Շիրազին՝ բազմաթիւ հանդիպումներով։ Նոյնքան մօտ էր Շիրազը մեր հոգիին, ու մենք կը կարծէինք թէ ճակատագրուած ենք մեծ բանաստեղծը տեսնել ամէն օր, մեր կեանքի բորոր օրերուն մէջ, քանի, կը խորհէինք, թէ մահը մոռցած պիտի ԸԱար հասցէն Յովհաննէս Շիրազին։ Ու յետոյ, սխաւ մտածում մը տուն-տեղ ե– ղած էը մեը հոգիէն նեըս։ Մենք կը կաըծէինք, ոը Յովհաննէս Շիըազին հետ մեը ունեցած բո–
5
