նեանի կեղծանունը։
1858 թուին Գ․ Քանանեանը յաջողութեամբ աւարտելով պատմաբանական բաժանմունքը, պահւում է նոյն համալսարանոլմ որպէս ուսուցչապետ պատմութեան: Պատրաստուելով մագիստրոսական քննութեան, Քանանեանը զբաղւում է միաժամանակ և պատմութեան դասաւանդութեամբ։ Այս առարկային հիմնովին տիրապետելը, խօսելու ձիրքը, մեղմ և հեզահամբոյր բնաւորութիւնը, ինչպէս և աշակերտների հետ վարուելու հմտութիւնը, միանգամից բարձրացնում են տաղանդաւոր մանկավարժին և նա շատ դասեր է ունենում Մոսկուայի այն ժամանակուայ նշանաւոր դպրոցներում։
1861 թուին Լազարեան ճեմարանից հեռանում է բնիկ Նոր-Ջուղայեցի՝ պրօֆեսօր Մկրտիչ Էմինը և նրա տեղը թափուր է լինում։ Քսանհինգ-ամեայ Գէորգ Քանանեանի թեկնանծութիւնն է դրւում և նա մտնում նոյն ճեմարանը վերահսկիչի պաշտօնով։ Քսան տարուց յետոյ Գ․ Քանանեանը նշանակւում է Լազարեան ճեմարանի տեսուչ և այդ պաշտօնին անդաւաճան կերպով նուիրուած մնում է մինչև մահը։
Գէորգ Քանանեանը Լազարեան ճեմարանում 36 տարի պաշտօնավարելով, մտցնում է մի շարք կարևոր բարեփոխումներ և վերանորոգումներ թէ՛ ուղղութեան, թէ՛ ծրագրի և թէ՛ շինութեան կողմից, որով յաջողւում է բարձրացնել նոյն ճեմարանի դիրքը, որ մինչև իր օրերը մօտեցել էր կորցնելու նախնական բնաւորութիւնը և իջնելու հասարակ դպրոցի։
Կատարեալ վստահութիւնը և յարգանքը դէպի դասատուների գործունէութիւնը, մշտական պատրաստակամու-
