Էջ:Շուշանիկ Կուրղինյան - Արշալոյսի Ղօղանջներ Պրակ Ա.pdf/50

ԱՌԵՂԾՈՒԱԾԸ.

Ահա՛ վար առայ՝ սև քողը սըգի
Ես իմ քնարից.
Եւ կուզեմ նորից
Գարնան, վառ սիրոյ քաղցը նւագի
Մելանոյշ մրմունջ
Երգել անտրտունջ...

Այս մէկը ահա՛ տանջանքի է լար,
Ցաւերից հիւսուած.
Որ միշտ տխրամած
Լոկ վիշտ է երգում տխո՜ւր, միալա՜ր
Աշխարհի ունայն,
Խւերից համայն․․.

Այս մի քանիսն էլ՝ բռնութեան ծովից
Պոռթկած են են մէկ-մէկ,
Որ միշտ վշտաբեկ՝
Վրէժի՛ անմար և անյաղթ րոցից
Կ'երգեն անողոք
Անէծք ու բողոք...

Սա... լարն է սիրոյ բարա՜կ, ոսկեթե՜լ.
Հովւերգով սիրուն
Երգում էր գարուն...
Եւ հին օրերից գիտէ սիրտ դիւթել՝
Ինչպէս մի անգամ
Ասաց բարեկամ...

49