Այսօր Սպարապետի ծննդյան օրն է, ու ևս մեկ տարի անցավ, որ Վազգենը և՛ մեզ հետ է, և՛ մեզ հետ չէ։
Նա մեզ հետ չէ՝ որպես մեր երկրի այսօրվա պետական-քաղաքական կյանքի անմիջական ղեկավարներից մեկը, սակայն դժվարին ու խռովահույզ մեր օրերում մեզ հետ է՝ մեր մտածումներում և ճիշտ վճիռներ ընդունելու պահերին։
Այսօր, երբ այնքան մեծ է ժողովրդի աչքին ընդդիմադիր երևալու ու որևէ անվտանգ հարթակում և հրապարակում հերոսանալու ցանկությունն ու գայթակղությունը, և մյուս կողմից էլ առկա է ամոթալի համակերպման և մեր երկրին սպառնացող ներքին քայքայման դեմ պայքարելուց դասալիք դառնալու վտանգը, Դու կենդանիորեն ներկա ես մեր կյանքում, Սպարապետ։ Մտովի ամեն անգամ մենք Քեզ և Եռաբլուրում հանգչող մեր ընկերներին ենք դիմում՝ կողմնորոշվելու մի կողմից պետական անվտանգության և երկրի կայունության, և մյուս կողմից ժողովրդին տանջող խնդիրների իրար միահյուսված բարդ հանգույցը ճիշտ հանգուցալուծելու հարցում։ Նույն ձևով Դու էիր ժամանակին դեմ հանդիման գտնվում մի կողմից պատերազմական ճամփաներով անցած քո ընկերների ու մեր զինվորների և նրանց ընտանիքների հոգսերի ու սոցիալական արդարության մարդկային պահանջների և մյուս կողմից՝ մեր ազգային-պետական գլխավոր հիմնախնդրի՝ Հայաստանի և Լեռնային Արցախի հանրապետությունների անվտանգության և հզոր ու մարտունակ բանակ ունենալու հրամայական անհրաժեշտության միջև։
Դու շարունակ շեշտում էիր, որ հերոսական պարտությունների պատմուճանը իրական հաղթանակներով փոխարինելու ժամանակն է եկել, և որ մեծ հաղթանակները ծնվում են փոքր քայլերից։ Այս