է, որուն հետ ինքզինքիս կ՚արտօնեմ դուն-ով խօսելու, որովհետեւ ան ՄԵԾ է։
Մայիս 9, 2008
Այս նամակով կ՚ուզեմ աւարտել օրագրութիւնս:
Այդ բարեկամս կայ, ես կամ, մենք բոլորս կանք։ Կանք որպէս մարդ, հայ մարդ եւ կը մտածենք արդեօ՞ք, եթէ դադրինք հայ ըլլալէ պիտի մնա՞նք, թէ տեղ մը անէանալով պիտի կորսուինք, եւ նոյնիսկ որպէս մարդ թերարժէք պիտի դառնանք։
Աշխարհի բոլոր ծայրերուն վրայ մենք երդուեալներ ենք, Երեւանի մէջ թէ Երեւանէն հեռու։ Լոս Անճելըսէն մինչեւ Հայաստանի Նոր Այնթապ գիւղը, ինծի Երեւանէն ձայն տուող Եուրի Խաչատուրեանէն մինչեւ Յունաստանէն զանգող Զաւէն Գրիգորեանը եւ Լոս Անճելըսէն զանգող Յարութիւն Կարապետեանը եւ հայրենակցականի ատենապետ ութսունամեայ Տէմիրճեանը...:
Կը մտածեմ թէ օր մը եթէ ծովափէ մը նաւ մը վերցնենք եւ դէպի ծովուն բացերը նաւարկենք, ծովափին վրայ կանգնածներու աչքին քիչ յետոյ կէտի մը պիտի չվերածուի՞նք, աւելի ուշ անէանալու համար:
Բայց մենք երդուաելներ ենք։ Օդին մէջ, նաւերու վրայ թէ ցամաքի, հակառակ ովկիանոսներու մակընթացութեան եւ ցամաքի սամումներուն, պիտի մնանք հայ, հաւատարիմ մեր երդումին։
Վա՜յ այս երդման անհաւատարիմ դարձողներուն։ Քանզի անոնք պիտի նմանին այն արագիլին, որ կը բաժնուի իր երամէն ու ճախճախուտի մը մէջթաւալուելով անհետք պիտի կորսուի ել մոխրաբիծ մը անգամ պիտի չմնայ իրմէ։ Կրկին ու կրկին վա՜յ իր երամէն բաժնուող հայուն...
Շնորհակալ եմ բոլորէդ, զիս յիշողներ եւ չկարենալ յիշողներ։
Ես պիտի բուժուիմ։ Ինծի համար ամէնէն անհրաժեշտ եւ ամենապիտանի դարմանը, դո՛ւք էք սիրելի հարազատներս եւ նոյնքան սիրելի բարեկամներս, դուք էք եւ հայ գիրը, անմահութեան սահմանուած հայ գիրը:
Շնորհակալwւթեամբ ողջունելով բոլորդ՝
