նոր բնակարանս, չկարողացայ ինձ զսպել եւ մեզ ընկերակցող պատասխանատուին հարցրի՝ այդ պատուհանը հա՞յ արհեստաւորի սարքածն էր։ Անմիջապէս կտրուկ պատասխան հակահարւած ստացայ, որ շէնքը մեր հարազատ հայրենի կառավարութիւնը կառուցել է մեզ համար, եթէ պակասութիւններ նկատում ենք, մենք ալ մեր հերթին ձեոներս ծալած չնստինք, անմիջապէս գործի անցնինք եւ բան մըն ալ մենք անենք՝ թերութիւնները վերացնենք, ի՞նչ է եղել որ, հայրենի պետութիւնը համարեայ ձրի մեզի տուն էր տալիս, ճիշտ էր ասում։ Բայց ինձ տանջող հարցը իմ հայրենակիցս չէր հետաքրքրում, նոյնիսկ երեւի մտքի ծայրից էլ չէր անցնի իմ մտահոգութիւնս։ Իմ գիտցածովս Եղեռնից պրծած մեր հայրենակիցները, որոնք ցրուեցին աշխարհով մէկ, որքան որ ալ «ախպար» ըլլային, գոնէ մի բան գիտէին, որ եթէ մի գործ, մի փեշակ ունես. օրինակ՝ եթէ արհեստաւոր ես, պարտաւոր ես լաւ անթերի սարքել պատուհանը, թէ ոչ ոչ ոք քեզի սարքելու համար պատուհան չէր պատուիրի Professionale conscince ըսուած բան մը կար, որ է նոր հայերէնով՝ արհեստավարժի խիղճ։ Ի՞նչ կապ ունէին ձրի տունը եւ վատ ատաղձագործի սարքած «բրակ» պատուհանը, որ ամէն օր մեր տեսողութիւնն էր վիրաւորելու։ Սա իմ առաջին օրուայ տխոտ ապրումս էր։ Եթէ 1915 թուականէն վերջ նախճիրէն
