Որ էքուց հարդը հնձվի, պրծնի»։―
«Էլ ոչինչ չասե՞ց», մերը հարցրեց։―
Էստուր համար դուք հեչ դարդ մի՛ անեք։
Թող լիսը բացվի, հետո իմացե՛ք։
Էս ձեր կերակուրն, կերե՛ք, կշտացե՛ք,
Որդիք ու պարկինք։ Դուք հաց կերել չէք»։―
Ինչպես որ էլավ, նրանք կտկտացրին,
Գլուխ գլխի տված՝ մոր թևի տակին
Կուչ էկան ու շուտ աչքը խփեցին։
Օրը լուսացավ, բարեկամ չէկավ,
Ղուշն էլի պաշար բերելու թռավ։
Ու խեղճ երկրագործն էլ իր հանդն էկավ։
Ժաժեց գլուխն, որդուն էլ ասավ։
«Հեռու բարեկամն, մոտիկ ազգականն
Ի՞նչպես մեկ կըլին՝ որդի՛ սիրեկան։
Աստծու անունը տո՛ւր, էքուց գնա՛,
Հորախպորդ ու մեր խնամուն ասա՛»։―
Ղլվլոցն ընկավ մեր ձագերի մեջ.
Էլի իրանց մորն ձեն տվին՝ որ հենց
Էն սհաթին եդ գա, իրանց ճար անի։
«Ա՜խ՝ մեր ազիզ մե՛ր՝ արի, ա՜խ՝ արի՛։
Ազգականներին որդին գնաց բերի»։
