Էնպես էր կարծում, թե իր ախպերն ա,
Ուզում էր, հոգին հանի, նըրան տա։
Ո՛չ պատժի համը, ո՛չ մեղքի ձենը
Դեռ չէր իմացել, որ պահի ջանը։
Ինչ մերն ասում էր, էն էր կատարում,
Նըրա բերնի խոսքն ու ասածն անում։
Հանկարծ մեկ օր էլ հարևանի տանն
Խաղալիս՝ գտավ մեկ ձու նա բիրդան։
Ձու ու երեխա՞ — ի՞նչպես չէր խաբվիլ։
Ձուն դըրեց ջեբը, սկսեց քաշվիլ։
Մերն ուրախ ուրախ ձուն ձեռիցն առավ,
Ճակատը պաչեց ու խըրատ տվավ։
«Քո ջանին մեռնիմ, խելոք տղեն էն ա,
Որ դըրսիցը հեչ դարդակ չգա։
Էդպես ղայրաթով կա՛ց, չարըդ տանիմ,
Որ ես էլ մի քիչ ա՜խ՝ լավ օր տեսնիմ»։―
Բայց վա՜յ էն մորը, որ իր երեխին
Էսպես խրատի, ծախի իր հոգին։
Երեխի բերանն է՛ն լազաթն ընկավ,
Որ գազան դառավ, քանի մեծացավ։
Հանդ ու հարևան, բաղեր ու բոստան
Նըրա գող ձեռիցն ամանը եկան։
