Վա՜յ էն մարդին՝ որ էնպես տեղ ընկնի,
Որ գրի արզի մտիկ տվող չըլի։
Մարդի՝ սաղ սաղ էլ որ ուտեն, սպանեն,
Մեկ սիրտ չի ցավիլ, կաշին էլ հանեն։
Աղվեսն խորամանկ մեկ ձմեռվան օր
Սոված ման գալիս՝ նա որդիանց որ
Մեկ թուղթ գտավ ճամփին, բերնին որ բռնած՝
Նա ռաստ չէկավ գիլին կատաղած,
Ջանը դող ընկավ փախչիլ չկարաց,
Գլուխ տալով էկավ մեր գիլի առաջն։
― Եդ էկած ու կապը կտրած մարդին
Ինչ պետք է չոքիլ ուստի առաջին։
Հազար պարզամիտ ու անմեղ ուստի
