Գլուխը թշշած, սիրտը խառնըված,
Իր ազիզ արևն քիչ քիչ վերջացնում,
Անպետք աշխարքս գալիս, էլ եդ գնում»։―
Չէ՝ քանի տերս առաջիս ունիմ,
Որ չի միտք անում, քար պետք է ըլիմ.
Թե նա իմ խերն ա ուզել, կամեցել,
Մարիֆաթ, շնորք տվել, մեծացրել։
Անշնորք, անկիրթ, բռի կենդանին
Համ այլոց է վնաս, համ իր խեղճ ջանին»։―
