Իրանց հունարը ցույց էին տալիս,
Բողազ ճոթռելով, նրա վրա գալիս։
Մեր խելոք հայը՝ անհավատ երկրում՝
Մեծացած՝ հազար թոգում, չվանում
Գլուխ, ոտը դրել է, եդ դուս պրծել.
Սուսը, փուսը քաշեց, դեռ տեղ չէր ճարել,
Գնաց մյուս օրը, քունջ պուճախ ընկավ,
Մեկ եքա ջվալ ոսկոռ մոտ արավ։
Էս նոր փալանն էլ՝ որ ուսին դրած՝
Չմտավ քաղաքն նա ուռած, ուռած,
Քարերն էլ տվին ծափ ու ոտն առան,
Բայց ինչ նրանք տեսան, չտեսնի քո դուշմանն։
Ով ծպտաց թե չէ, կամ շվացրեց,
Կռոն ոսկոռը առաջը քցեց։
Մեկ, երկու, իրեք՝ էլ իշխան չմնաց,
Որ չառնի փեշքաշն, մնա աչքը բաց։
Ղալմաղալն ընկավ սաղ քաղաքի մեջ,
Թագավորն լսեց ու նրա՛ն ուզեց։
«Ծո ի՞մալ էնեմ, քո խոքուդ ղուրբան
Գլուխս քո օդաց խոզն, ես քո ծառան։
Վալլախա՛, մեր սուրբ Կարաբե զինա,
Զմլա խենթ ճժեր չոլում էլ չկա։
