Էջ:Ռաֆայել Պատկանյան, Երկերի ժողովածու, հատոր 1.djvu/194

Բայց է՞ր նորից եռ է գալիս արյունըս,
է՞ր ձըգվում են ջիլերը իմ բազուկին,
Արծվո նըման սավառնում է իմ հոգին,
Է՞ր համրախոս լեզուս դառնում է ճարտար,
30 Սիրտըս մեջըս որոտում է անդադար,
Է՞ր իմ թըմրած աչքես փախչում է քունը,
Երբ որ լըսում եմ հայ ազգի անունը։