Էջ:Ռաֆայել Պատկանյան, Երկերի ժողովածու, հատոր 1.djvu/68

Որին ըսկըսած փոքրից մինչի մեծ՝
Մարդկության ցեղի անվանեցին ցեց։
25 Դա՜ռն էր վիճակը, դա՜ռն էր կոչումը
Այդ տարաբախտին. դրսում՝ ոչ տունը
Ուներ նա հանգիստ, ծընընդյան օրից
Սիրո մի նշան չի տեսավ մինից։
Լեզուն—մահաթույն ասացին մարդիկ,
30 Ճարտար խոսվածքը—չարության գործիք,
Եվ այն հանճարը, որ նորա բաժին
Տվավ ի վերուստ,— մարդիկ ջանք արին
Թաղել ցեխի մեջ իրանց վատ կենաց,
Որի մեջ ինքյանք էին թաթախված։
35 Բայց նա միշտ հպարտ՝ մընաց հաստատուն,
Հանճարն էր նորա միակ ձեռնածուն,
Անդողդոջ ոտքով անցավ այս աշխարհ,
Հոգին անվրդով, ճակատը պայծառ.
Եվ մինչև վերջին րոպեն իր կենաց
40 Սըրտից չի հանեց հառաչանք, ո՛չ լաց։
Բայց երբ որ նորա անշնչցած մարմին
Զազրելի սողնոց եղավ լոկ բաժին,
Եվ երբ շատ դարեր գընացին, անցան,
Լո՛կ այն ժամանակ մարդիկ իմացան
45 Այն ազնիվ սերը սըրտի մեջ փակած,
Որ կույր աչքերուն երբե՛ք չերևաց.
Իմացան, որ կար նաև այնպե՛ս սեր,
Որ հաստ փաթաթով ծաղրի պատած էր.
Որ քարկոծ արին այն խեղճ բըժիշկը,
50 Որ ցավով՝ նոցա բըժշկեց վերքը։