Էջ:Ռաֆայել Պատկանյան, Երկերի ժողովածու, հատոր 1.djvu/97

25 «Ասիումը հընում հայը հըզոր էր հիշվում...»
— Ի՞նչ զարմանք, երբ կուրերին միականին է իշխում։—
Այսպես կըծու խոսքերով ինձ բարևում են օտարք...
Զընդան բանդ է իմ համար պանդըխտության լույս աշխարհք։