նութեան համար մի այնպիսի սրրազան աւսքեդ էր, որ պէտք էր պաշսյպանել նրսԽ, ինչպէս պաչտպանվում էր ինքը, քրիստոնէ
ութիաձը։ Մեզանում այդպէս չէր։ Երկարա տե եդելո լթիւեները տրամադրում են մեգ կարծելու, որ լնդհակառաւ, հայասսէաԿում եկեղեցին և պետութիէը մրցում էին գերիշնանութեան համար, մէքչն ուղում էր միլսին տապալել> Ինչու էր տյսպէս»
Ղազար Փարպեցին ԱրշտկուՅյիների
թագաւորութիաւը նմանեցնում է հնացած
շորիյ դա մի աքող հաաքեմասւութիա է։ Հին
ժումպնահլներում էր կարված այդ հագուստը և երբէք չէր վերս1նորոդվտծ։ Եւ սակայ՛ն նրա հին հիմքը—ստրկութիէնը այժմ տապալված էր, և տապալողը այ՛ն կրօնն էր, որ մուտք
էր գործել երկրի աքէչ գրիգոր էուսաւորչի
ձեռքով։ (Լչեոր ասիակահութիւհը իր սանձ֊
տրձակ կամայակասնութիմսներով, իր բըռնակալ պաշտամունքներով կահէհսած էր մի Կրօնի դիմաց, որ կոչված էր ազգերն ու թագաւորութիւնները ուղղելու դէազի լոյս,
գադափարակաւյնութիէւէ նա համարձակ էր,
չէր քաշվում արգելքներից և իր ճասնապարհի վրտ նահտտակներ էր փոում։ Իսկ հին շորը, իբրև հնութին, թոյլ ու ա՜նկարող էր, թէե դեռ կարող էր իր իրաւյէաԶէքները պաշտպա՜ներ իր իմացած միջոցներով
0. ՄնՍրո«է
