մարդիկ։ Գաւադրութեան դլուխ էր կանդնած հայոց թադուհին, Խոսրովի կինը։ Սպանու֊թեան Փորձը էսքոդութիւն չոձէեցաւ, բայց կուսակցութիւնը իր ղէնքը ցած չը գրեց» Վրթանէսը պատվեց սպանողի սրից, բայց րա որդի Ցո ւսիկյչ արդէն դա բան ամ՛ուս։ դաւադրութեան չը գնաց, այլ ուղղակի
եկեղեցում սպա՛սվեց։
Արշակ երկրորդի ժամանակ պարսկական կուսակցութիւնը աւելի Լս ուժեղացաւէ՜ նշանաւոր նախարարները բացարձակապէս ա՛նցա՛ն Շապուհի կողմը։ Ինչպէս տեսա՛նք Փալստոսի վկայութիւնից, հայ իշխաններն էչ քրիստոեէութեան Վերաբերմամբ ունչով չէին ղանաղանվում հասարակ ժողովրդից բեական էր, ուրեՏև, որ նրանք պարսկական կուսակցութեան շարքերում դպեՎէին։ Բայց սա չէ նշպԱակում թէ յոճտակսհւ կուսակցութի՛նը բոլորովին մենակ էր և անդօր։ Նա էլ ունէր կողէքեակից նախարարներ, որոնց
մէ1 հռչակված են մանաւանդ Մամիկոնեան
ները, որոնք քրիստոնէութեան դլխաւոր նեցուկը հանդիսացան, իրանց արիանն ու հա բոտութիւնը զոհեցին, Եւ չէ կարելի ասել թէ այս կուսակցութիւնը միշա մաքուր միհոցներով էր դիմադրում իր հակառակորդներին։ Փաւստոսը պատմում է մի այսպիսի
դէպք։ Հայր մարդպետը դնում է ներսէս՞
