գիլթական մի գաւագան էր շարժվել հայոց աշխարհի վրայով և այսպէս գեղեցիկ կերպով փոխվել էր ամեն ինչ։ Այդ դալադաԱքյ մի հատ մարդու, կամքն էր։ Հայկական լեռնաստանում հաստատված այդ բարեդործական դբախտը անշուշտ մի մեծ վկայու
թիւն էր երկրի մասին։ Բայց ինչ վկայու թիւն, Արդեռք երկիրը այնքան առահադիմ&լ էրգ որ հասկանար աՏարդկայհութեան ամենաբարձր խորհուրդը և աներաժհշաութիւն համարէր նրան մարՕԼացնհլ հասարակական հիէՌարկութիւնների աէէք։ Արդեռք ժողովուրդը ձՄոք էր բերել այնքան դիաակցութիւն, որ պահպանէր այդ բոլորը, աար առեղծված հիէէնարկութիւններին յաբաւոեութիւն կամ ըմրւ&էր նրանց իսկական նպատակրւ ո՛չ։ Հուրքը ոչինչ չէր փոխվել, նոյն երկիրն էր, նոյն խաւարն ոլ վայրենութիւնը, Եւ եթկ այդ ասիական քաոսի մէջ իրանց գլուխները բարձրացրել էին մի լուսաւոր մարդկութեան պատի, բերոգ այդքան գործեր, դա միայն աԻ էր 3յց ՛ալիս որ մի հաւո մարդու անշէչ, հսկայական եռանդը կարող է հրաչքներ գործել,
հրաշագործութեան համար ներսէսը շատ աքող հանգամանքներից էր Օգտվում, նա ուժեղ էր, հասկացող, իր ձեոքը հաւաքեց երկրի կառավարութիւնը, քաղաքական
