ա1//յ|յաւ աղետաբեր բաժանովմը, աքեծ է&ոա։ տպնքա թեամբ էր 1ւսւոլհ ինչպէս պատմում է ՛հազար Փարպեցին, Հայաստանի վրա ծանբացած երկու Օտար լուծերին և երկար կշռում էր թէ դրանցից որը պիտի ընգու֊ |
ներ Յունաց ամր.ողք բաժինը, չը նայած որ բազմաթիվ գավառներից էր բաղկացած, ն դք թէ մի հատ Այրարաա արմ էնար, որ պատկանում էր պարսիէլհերինա հեռանալ ֊ Արաքսի գեղեցիկ, առատ հովտից շատ ծանր էր թագաւորի համար, բայց թնչ անել, երբ այդաեդ կախվել էր պարսկական խեղդուկ մթնոլորղը։ Պարսիկը այժմ առասանը չէր, հա խրոխա արհամարհաւ/նքով էր նայում հայէն, որ առաջ իր քրիստոնէութեամբ դեռ փոքը ի շատէ վտա՛նգավոր կարող էր լիներ միա՛նալով Բիլղանդիայի հետ> Այժմ չը կար այդ երկիվղը, գոն։ պարոիկները կասւարեալ տէր էին իրանց բաժնում և կարող էին ապագայ վտանգները հեոաւյնել, իրանց ուզածի պէս դաստիարակելով հայերին,
Արշակը չը կարողացավ հաշտվել արհամարհվող թագավորի դրովթեան հետ և ավելի լավ համադրեց կամովին ազքատութեան
մէջ ապրել, քան Յեալ թշնամի տարրի ստըր 1
կաթեան մէք, ուստի տեղափոխվեց յոանաց բաժինը, Անհաւոների համար երբէք դժուաբ չէ այսպիսի ծանր հարցեր լուծեր Այն, ինչ
